Vinnukona á Akureyri

Á unglingsárum í Kópavogi tók ég þátt í skátastarfi af lífi og sál. Kannski var það í því starfi sem ég lærði að kenna. Hver veit? Ég bar alla vega ábyrgð fundum, gönguferðum og útilegum um tuttugu ungra skátastúlkna í nokkur ár. Það var lærdómsríkt. En sjálf var ég í skátahópi sem kallast dróttskátar. Skátaforinginn minn þar var Ingólfur Ármannsson kennari frá Akureyri. Einn góðan veðurdag boðaði Ingólfur komu sína heim til okkar pabba á Ásbrautina. Erindi hans var að kanna hvort ég gæti hugsað mér að vera vinnukona hjá foreldrum hans á Akureyri sumarið 1964, þegar ég var 18 ára. Ég þurfti ekki að hugsa mig um og nokkru síðar renndum við Ingólfur norður á lítilli fólkswagen bjöllu. Það sem mér fannst þetta spennandi og landið fallegt. Ég hafði verið í sveit í Kelduhverfi í mörg sumur, en Akureyri var eitthvað allt annað.

Á Akureyri tóku hjónin Sigrún og Ármann á móti mér í Aðalstræti 62. Þau reyndust elska hvort annað jafn mikið á efri árum og þau höfðu gert við fyrstu kynni. Ég hafði aldrei áður séð ástfangin fullorðin hjón. Það var nýtt. Ármann fór ekki úr húsi eða kom heim án þess að smella kossi á kinn eða faðma konuna sína. Mikið var það fallegt og framandi. Á heimilinu bjuggu líka tveir bræður Ingólfs, þeir Kristján og Jón Dalmann (Dalli).

Mér var ætlað að sjá um húsverk á morgnana, vinna hjá Skógræktarfélaginu sem Ármann stýrði eftir hádegi og elda mat fyrir fjölskylduna á kvöldin. Ég kunni að elda og ég kunni að sjá um hús en skógrækt var mér framandi, en reyndist lærdómsríkt og skemmtilegt starf.

Gott og vel, ég hafði verið á heimilinu í Aðalstræti 62 í nokkra daga þegar ég heyrði að þeir bræður, Kristján og Dalli væru að fara næstu helgi í skála Ferðafélags Akureyrar í Herðubreiðarlindum í vinnuferð. Ég spurði þá hvort ég mætti fara með, ég hefði séð svo lítið af þessu landi okkar. En því miður, það var ekki hægt, allir bílarnir þrír væru þéttsetnir. Ég held ég hafi haft fullan skilning á að það væri bara þannig.

Næsta dag var bankað í Aðalstræti 62, fyrir framan hús stóð strákur sem kynnti sig og sagðist hafa heyrt að mig langaði með ferðafélaginu upp að Herðubreiðarlindum í þessa vinnuferð og bætti svo við: „Ég hef svo oft farið þangað, þér er velkomið að fá mitt sæti í bílnum.“

Ég var aldeilis undrandi en þakkaði kærlega fyrir og sagðist þiggja þetta góða boð. Það kemur þessari sögu líka við að pilturinn sem bauð mér sætið sitt sá til þess að fjórði bíllinn fékkst í ferðina, hann komst því með og við hristumst saman austur örævin. Þannig kynntist ég þessum almennilega strák. Reyndar hef ég núna verið gift honum í 57 ár.

Kristín Aðalsteinsdóttir var prófessor við Háskólann á Akureyri