Tilviljanir

Haustið 1997 var ég á leið til Bristol til ársdvalar en hafði ekki fundið húsnæði þar í borg. Þá voru staddir hjá mér gestir, Mary og Gordon Halfrord sem búa nærri Bristol. Ég hafði á orði að þau mættu láta mig vita ef þau heyrðu af húsnæði miðsvæðis í Bristol. Viku síðar hringdi Gordon og sagði að þau hefðu heyrt af lausri íbúð sem ég gæti fengið og ég myndi sennilega ekki trúa því, en eigandinn, Geoffrey Brazier talaði íslensku. Ég hringdi út og viti menn, það stóð heima, ég gæti fengið íbúð á leigu hjá þeim. Við töluðum saman á íslensku. Nokkru síðar hafði ég komið mér fyrir í íbúð Jean og Geoffrey í Bristol.

Geoffrey hafði verið hermaður á Íslandi á árunum 1942-1944 og dvaldi á Akureyri og í Borgarnesi. Á Íslandi var honum ætlað að vera túlkur vegna þess að hann talaði norsku. Ekki dugði norskan hér á landi og var hann því sendur til Ólafsfjarðar í eins konar einangrun í tvo mánuði til að læra málið, sem hann gerði. Geoffrey heillaðist af Íslandi og sagðist þar hafa byrjað að mála myndir, sem varð svo til þess að eftir að stríðinu lauk, stundaði hann myndlistarnám í London og lifði síðan alla tíð af myndlistinni.

Þau hjónin voru afskaplega elskuleg og ég átti margar góðar stundir með þeim. Í byrjun desember þetta ár, þegar við vorum orðið vel kunnug, spurði ég Geoffrey hvort hann hefði ekki átt kærustu á Íslandi. Hann sagði fátt eins og sönnum herramanni ber að gera en svo var það skömmu fyrir jól, þegar ég sat hjá Jane og Geoffrey, að hann kom með gamlan slitinn skókassa og vildi sýna mér myndir sem hann átti frá Íslandsdvölinni. Þar var margt skemmtilegt að sjá, t.d. margar vetrarmyndir frá Akureyri. Hann sýndi mér líka myndir af þremur stúlkum og hermönnum í lautarferð, mynd af þessum sömu stúlkum fyrir framan kaupfélagshúsið í Borgarnesi og síðan stærri mynd af einni stúlknanna. Mér var nokkuð ljóst að þessi stúlka hafði verið honum kærari en hinar. Mér datt í hug að spyrja hvort hann vildi ekki að ég hringdi í þær til að bera þeim kveðju hans eða fyndi út hvort þær væru á lífi. Þá sagði Goeffrey á ensku: „I would be very pleased.“

Milli jóla og nýárs hugsaði ég með mér í hvað ég væri eiginlega búin að koma mér og leist alls ekki á blikuna. Ég hafði mig þó í að hringja í stúlkuna sem var frænka þeirrar sem ég taldi hafa verið Geoffrey kærust. Ég kynnti mig og sagði henni að ég ætti að flytja henni kveðju frá Geoffrey Brazier. Hún varð vægast sagt mjög glöð og sagði að hann hefði verið svo yndislegur og svo mikill herramaður. Við spjölluðum dágóða stund og ég bað hana að lokum að láta frænku sína vita að ég myndi hringja í hana eftir tvo daga. Það gerði ég og þá höfðu þær komið sér saman um að hitta mig þegar ég færi aftur út því þær vildu senda honum pakka.

Skömmu eftir áramót þegar ég var komin til Reykjavíkur og á leið vestur í bæ til að hitta konurnar, kom ég við í blómabúð og keypti fimm verulega stórar og fallegar gular rósir.

Mér var tekið með kostum og kynjum og ég færði Ágústu að sjálfsögðu rósirnar. Hún hafði dekkað borð og allt var mjög elskulegt. Ágústa sagði mér að frænka hennar hefði verið flutt á sjúkrahús og kæmi ekki en við spjölluðum lengi. Þegar ég var að fara spurði ég hana hvort hún ætti ekki listaverk eftir Geoffrey. Hún sagði að svo væri og fór með mig inn í annað herbergi. Þar hékk ein stór mynd á vegg. Á myndinni var máluð ein stór gul rós.

Ég fór svo hlaðin gjöfum, bréfi og myndum til Bristol og færði Geoffrey. Daginn eftir skrapp ég niður og hitti hann. Hann var mjög ánægður með sendinguna, ekki síst að Ágústa hafði sent honum nýja mynd af sér. Hann sýndi mér myndina og sagði: „Er hún ekki falleg, hún hefur ekkert breyst.“

Ég veit að þau héldu þau bréfasambandi lengi eftir þetta.

Kristín Aðalsteinsdóttir var prófessor við Háskólann á Akureyri