Eiríkur Bjarnar Stefánsson

Einn öflugasti hvatamaður að byggingu Glerárkirkju hefur kvatt þetta jarðlíf. Eiríkur Stefánsson var einstakur mannkostamaður.
Hann var rólegur og yfirvegaður, hreinskiptinn og fastur fyrir. Það fór orð af handbragði hans sem smiðs og svo þekktu menn söngvarann Eirík, sem var sannur listamaður. En ofar öllu var hann sannur og traustur vinur.

Ég kynntist Eiríki þegar ég var  ungur drengur að slíta barnsskónum fyrir norðan. Eiríkur var einn þeirra sem gáfu sér tíma til að tala við ungan dreng og sinna forvitninni í honum.

Það var svo  þegar guttinn ungi var kjörinn til prestsþjónustu í nýstofnuðu Glerárprestakalli að leiðir okkur lágu daglega saman. Eiríkur var burðarás í kirkjukórnum og hann kom í byggingarnefnd Glerárkirkju og það var mikil gæfa fyrir söfnuðinn. Nær daglega var hann í sambandi við arkitekt kirkjunnar, Svan Eiríksson, og þeir lögðu á ráðin um það hvað best væri.

Svanur teiknaði hægt og gerði mörg riss að formi og skipulagi. Eiríkur teiknaði líka nokkrar útgáfur að nýrri kirkju og lagði fyrir arkitektinn, sem í fyrstu var tregur til að skoða þær. En arkitektinn sá fljótt að þarna var hagleiksmaður að teikna, sem í áratugi hafði  starfað í kirkjum og þekkti vel til þess sem þar þurfti vel að fara.

Það var gaman að sjá þá félaga vinna að verkinu. Heyra þá takast á um stefnur og leiðir og heyra þá fussa hraustlega inn á milli. Við hin í byggingarnefndinni sáum að verkið var í góðum höndum. Þessar heitu samræður voru að kalla fram það sem skapaði traustan grunn. Það var fundað reglulega, farið í vettvangsferðir og upp úr þessu skemmtilega samstarfi urðu til teikningar að kirkju, sem ráðist var í að byggja. Það er sjálfsagt hættulegt að segja besta kirkjan í skipulagi og umgjörð en það má segja sú næstbesta.

Þegar verkið hófst var Eiríkur byggingarstjóri og var vakinn og sofinn um verkið. Fólkið í prestakallinu var duglegt að koma og leggja fúsar hendur til verksins og í þessu samstillta átaki reis fagur helgidómur sem tekinn var í notkun í áföngum. Alltaf var Eiríkur og í raun fjölskylda hans öll nálæg.

Aldrei verður þökkuð að fullu sú blessun, sem söfnuðurinn naut að eiga að mann sem Eirík Stefánsson. Hann mætti fyrstur á morgnana, fór í sundið og kom ferskur og fylgdist með út daginn. Á kvöldin voru kóræfingar, messur um helgar auk athafna á virkum dögum. Sannarlega maður kærleika, þjónustu og velvilja.

Eiríkur var ófeiminn að segja sína skoðun. En það vissu allir að það allt var sagt af heilindum og það fylgdi alla tíð hvatning og hlýr hugur.

Í hvert sinn þegar við horfum heim að Glerárkirkju finnst okkur aðeins eitt vanta, en það er Mazdan hans Eiríks, sem okkur finnst að hafi alltaf staðið fyrir utan kirkjuna, og hægt að ganga að honum vísum þar inni.

Þegar við Unnur heimsóttum hann síðast þar sem hann dvaldi í Lögmannshlíð í nágrenni kirkjunnar fundum við að hann hafði elst. En það var sami áhuginn, sami viljinn og þessi sterka trú að ekkert væri ómögulegt með Guðs hjálp og góðra manna. Það var þessi trú hans sem reisti Glerárkirkju og okkar litla orð takk getur aldrei sagt allt sem segja ætti til þakklætis.

Börnum hans, Ingu, Önnu, Tolla og Reyni, og fjölskyldum þeirra sendum við hlýjar kærleikskveðjur.

Guð blessi minningu Eiríks Stefánssonar.

Unnur og Pálmi Matthíasson.