Stöðugt ég reika um völundarhús hugar míns.
Bardagi miðaldra manns
við djöfla sem leynast þar inni.
Ég leita fegurðarinnar í hversdagsleikanum.
Hún heldur djöflunum í skefjum,
svo hana vil ég faðma.
Eins og gamalt sært ljón sem þráir hefnd.
Þögul barátta, hjarta sem blæðir,
þrá eftir vonarglampa.
Undir veðruðu yfirborði mínu brennur eldur.
Ofn tilfinninga, sem krauma,
en ég gæti loganna.
Ég vef fegurðina í veggteppi lífs míns,
Á bak við geisar stormur,
reiðistormur djöflanna.
Ég er alltaf reiður, það er mitt leyndarmál.
En í fegurðinni finn ég huggun,
ást að endurvekja og halda í.
Jón Óðinn Waage er leiðbeinandi barna með hegðunarvandamál og fyrrverandi júdóþjálfari