Varðandi virðingu

Margt í skólastarfi fer betur í dag og skólafólk duglegt að mæta gríðarlega miklum breytingum, bæði á samfélaginu og vaxandi tækni. En einhvers staðar á leiðinni er eins og virðingin hafi tapast. Það er óneitanlega hluti af virðingu að fólk fái þannig greitt fyrir störf sín að það komist þokkalega af. Mögulega breyttist það þegar í það stefndi að kennarastéttin yrði kvennastétt. Á þessum tíma frá því að ég var að alast upp þá hefur verið unnið gríðarlegt starf til jöfnunar réttinda og þar hafa konur sjálfar staðið í stafni. En ef það er staðreynd að kennarastarfið hafi tapað virðingu og að ekki megi greiða mannsæmandi laun þá er ljóst að við eigum enn langt í land varðandi jafnrétti!

 

Þannig er að ég hef unnið við skólastarf í 36 ár og jafnan í fullu starfi eða meira, ég þekki það að kenna 40 stundir á viku. Síðastliðið sumar ákvað ég að freista þess að koma mér af leigumarkaði og kaupa mér húsnæði til að treysta undirstöðurnar í lífinu. Ég er kona og ég er ein. Mér er alveg ljóst að það verður mér þrautaganga að eignast enda komin á sjötugsaldur. Ég er ein af þeim sem missti allt í efnahagshruninu! Full kennsla í grunnskóla mun ekki nægja og þess vegna hef ég orðið mér út um aukavinnu, við kennslu, því það er það sem ég þekki best. Tvisvar í viku hitti ég hóp af fullorðnu fólki af erlendu bergi brotið og kenni því íslensku. Ég nýt þessarra stunda mjög vegna þess að þarna er fólk komið saman til að læra tungumál landsins sem það langar að freista gæfunnar í.

 

Það sem hefur vakið sérstaka athygli mína er sú virðing sem fólkið sýnir mér. Ég kenni og fólkið meðtekur. Ég hvet það áfram og það sýnir mikinn metnað þótt áskorunin sé stór enda er íslenskan ekki auðveldasta tungumálið að læra og málkerfi skarast sannarlega. Ég reyni ýmsar leiðir til að fá fólkið til að tala, bæði í gegnum fræði og leik. Oft er það þannig að við höfum býsna gaman og stemningin er frábær. Einstaklingar frá 13 löndum mynda vináttubönd og skemmta sér við þekkingaröflun. Ég finn það núna að þegar námskeiðið rennur sitt skeið mun ég sakna fólksins sem þó er þegar farið að leggja drög að leiðum fyrir okkur til að halda áfram að hittast og rækta vináttubönd. Síðast þegar við lukum kennslustund þá horfir ungur maður frá Miðausturlöndum á mig og segir: „Veistu það að í mínu heimalandi þá eru frábærir kennarar kallaðir englar frá Guði, vegna þess að þeir halda samfélaginu saman, og þú ert svona engill.“ Svo brosti hann af hjartans einlægni. Allt í einu rann upp fyrir mér að sem kennari á Íslandi kannast ég betur við kröfur en hrós. Ég veit að ég laða að mér börn og þau liggja ekki á einlægni sinni. En þarna leið mér pínu óþægilega vegna þess að fólkið safnaðist saman í hóp og fleiri tóku undir og ung stúlka frá Indlandi sagði að heima hjá henni væri litið á kennara sem auka foreldra og virðingin væri algjör. Þarna stóð ég og vissi ekki í hvorn fótinn ég ætti að stíga vegna þess að í miðri kjarabaráttu íslenskra kennara eru þeir fyrst og fremst að biðja um að þeim og störfum þeirra sé sýnd virðing. Ég þurfti sem sagt að heyra það frá fólki af erlendum uppruna að annarsstaðar í heiminum er kennarastarfið virðingarstaða.

 

Þarna á þessu augnabliki óx ég sem manneskja og fylltist ríku þakklæti fyrir ævistarfið mitt.

 

Áfram kennarar!